Tuesday, June 18, 2013

මගේ පුංචි හිත...


වෙලාව උදේ 9 යි...
දැන් කොයි වෙලාවෙ ඉදන්ද මම ඉන්නෙ මේ කොට් එකට වෙලා.. කවුරුවත් ආවේ නෑ මාව ගන්න.. අඩනකම්ම ඉන්නවා. එයාලට නම් මොකද කකුල් දිගයිනේ.. එහෙම උනානම් කොට් එකෙන් පැනල යන්න තිබුනා.. මම දන්නවා ආච්චි හොදට පොතක් කියවනවා ඇති. කාන්ති ආන්ටි නම් කුස්සියට රිංගගෙන ඇති.. ඔන්න ඇහෙනවා කවුරුහරි එනවා.. කමක් නෑ උදේම ඔරවගෙන ඉන්න බෑනේ.. හිනාවෙලා ඉන්නවා..

"අනේ නැගිට්ටද චූටි? ඇඩුවෙ වත් නෑනේ ගුඩ් ගර්ල්...එන්නකෝ යන්න සාලෙට." දැක්කනේ ආච්චි ශේප් වෙච්ච ලස්සන..

වෙලාව උදේ 10යි
කෝ මේ කට්ටිය, මාව සාලේ මද්දෙ  තියල වටේටම සෝෆා හරස් කරල මට කාටූන් එකක් දාලා එයාලා එයාලගේ වැඩ.

තව ටිකකින් මොනවහරි උස්සගෙන එයි ආච්චි කවන්න කියලා, මම මේ ට්රයි කරන්නෙ කොහොමහරි ටී වී එක ලගට යන්න විදිහක් හොයාගන්න.. කොහෙද තාම මගේ කකුල් දෙක දිග නෑනේ.. ඔන්න ඔන්න එනවා, දැන් මෙලෝ රහක් නැති එකක් කවයි ඉතින්..

අම්මේ කාලා ඉවරයි, දැන් වොශ් දාන වෙලාව. ඒකට නම් මම ආසයි.. වැඩේ තියෙන්නෙ ඇග හෝදල හරි නාල හරි ඉවර වෙද්දිම මට ඉවසගන්න බැරි නිදිමතක් එන එකනේ.. ඒකෙන් වෙන්නෙ ඇදුම දාන්න ගියාම ආච්චි එක්කත් තරහ වෙලා තමයි නිදාගන්න වෙන්නේ...


අම්මෝ වතුර ගෑවෙද්දි සනීපෙ... වතුරෙම බැහැල ඉන්න තියන්වා නම් කොයි තරම් හොදද..
හප්පෝ නිදිමත.. ඔය ඇදුම් ඕනි නෑ ආච්චියේ, නිදාගන්න දෙන්නකෝ...

වෙලාව දවල් 12 යි...
ඔය ඇහෙන්නෙ සද්දේ දෙන්නම ගෙදර ඇවිත්. කොච්චර උනත් අයියයි අක්කියි නැති උනාම පාළුයි... දැන් නම් අඩලම තමයි කාමරෙන් යන්න වෙන්නෙ. නැත්නම් තව පැයකට ආච්චි එන්නෙ නෑ මාව ගෙනියන්න,..
.
ඔය එන්නෙ දුවගෙන... "අයියෝ බලන්නකෝ ඉතිං මේ චූටිට නිදාගන්නත් නෑ අයියයි අක්කියි ගෙදර ආවහම.. අපි යන්කෝ චූටි සාලෙට"

ඔන්න දැන් තමයි සෙල්ලම් කරන වෙලාව, අයියා තමයි හොද, අක්කි අල්ලනවට මම ආස නෑ එයා මිරිකනව මාව... ඒත් එයත් ගොඩාක් ආදරෙයි මට..හරියට තාම ඇවිදගන්න බෑනේ.. නැත්නම් මම දනී කරන වැඩ..

අමාරුවෙන් හරි පුටුවට නැගල මේසෙට නැග්ගොත් ඒක උඩ තියන ඒවා අදින්න පුලුවන්.. පුටුවට නම් නැගගත්තා මේසේට.....

"චූටි කොහෙද ඔය නගින්නේ? අයියටයි අක්කටයි දෙන්නටම වඩා පන්ඩිත ආච්චියෙක් මේක, දෙන්න ඕනි දෙකක් උඩවල් වල නගිනවට"

ඔය ආවේ වෙලාවටම අපරාදේ තව ටිකක් වෙලා ගියානම් මම නගිනවා මේසෙට චික් .. මොනව කරන්නද..
ඔන්න ගේනවා ඉතින් කවන්න... කනවා කියලත් ඔහොම කන්න පුළුවන්ද? අනේ මන්දා ඒකත් කමුකෝ ඉතින්...

ආපහු සෙල්ලම තමයි ඉතින්.. දැන් 4යි.. ඔන්න නිදිමතක් එනවා... කොහෙද මෙයාලගේ සද්දෙනේ.. ඔන්න ඔහේ තව පොඩ්ඩක් ඉන්නවා අම්මයි තාත්තයි දෙන්නත් එනවනේ. දෙන්නත් බලලම නිදාගන්නවා...


කෝ බලන්න කවුද දොර ඇරියේ? අහා නදිනි පුංචි... හරි ශෝක් පුළුවන් තරම් හයියෙන් දණගාගෙන යන්න ඕනි... මට තාම හරියට දුවා න්න බෑ නේ..

"ඔය ආවේ චූටිගේ බවුන්සර් එක, අනේ අතට අරගෙන පුරුදු කරන්න එපා පුතේ, දවල්ට එහෙම කරදරේ එතකොට"

ආච්චි නම් දැම්මොත් බාල්දියක්මයි..දැන් නම් ඉතින් ඇඩුවේ නැත්නම් පුංචි කීයටවත් වඩා ගන්නේ නෑ.. එහෙනම් ඔන්න පටන් ගත්තා..

එකායි, දෙකායි, තුනායි...
"පෙනේද කපටිකම? අඩන්න ගත්ත ලස්සන? දැන් ඉතින් අතේ තියාගෙන ඉන්න එකයි පුංචිම"

මෙයා මාව වඩාගෙන විතරක් ඉන්නේ නෑනේ..උඩ දානවා නටවනවා ඒකනේ මම අඩල හරි එයා අතටම යන්නේ..



"දැන් කන වෙලාව" ආච්චිට ඔය වෙලාව විතරයි හරියට මතක තියෙන්නෙ මම හිතන විදිහට, පුංචිත් මාව බස්සල ගියා, අම්මත් වැඩ අර දෙන්න නිදාගන්නෙත් නෑ,. දෙන්න නිදාගත්තම තමයි මට වැඩ පෙන්නන්න අවස්ථාවක් උදාවෙන්නේ...

කාලා ඉවරයි.. ඔන්න ආපහු උස්සගෙන යනවා ඇග හෝදවන්න...
දැන් ඉතින් ආපහු කොට් එකේ තමයි..ඔන්න දවස ගෙව්න ඉක්මන..


.ලි. අක්කිගේ පොඩිම කෙල්ලට හරියටම අවුරුද්දයි..යන්තමින් ඇවිදිනවාහිනාවෙනවා එහෙම අඩුයි.. ගිය සතියෙ දවසක එයා දිහා බලන් ඉද්දි මට හිතුනා එයා මෙහෙම වෙන්න ඇති හිතන්නෙ කියලා..

හරිද දන්නෙ නෑ නේද?

වැඩේ තියෙන්නෙ එයාව කවුරුවත් වඩාගෙන ඉන්නෙ නෑ අතට පුරුදු වෙයි කියලා. මම තමයි එකම ගැලවුම් කාරයා.. මාව දැක්කම කවුරුහරි ගැහුවා වගේ අඩනවා..


Friday, June 7, 2013

ගැහැණු අපි...


මට හිතෙනවා අපි තාක්ෂණය අතින් කොයි තරම් දියුණු උනත් සමාජීය අතින් නම් යන්නේ ආපස්සටයි කීයලා. අද මම කල්පනා කරා මිනිස්සු ගෑණු ළමයෙක් දිහා පිටින් බලලා කොයි තරම් නම් තීරණ ගන්නවාද කියලා..

උදාහරණය මම, වැඩියෙන් මිනිස්සුත් එක්ක කතා කරන නිසා හිතනවා පැන පැන කතා කරන කෝච්චියක් කියලා. එක තැනක ඉන්නෙ නැති නිසා හිතනවා මහා දැගලිලි ළමයෙක් කියලා. පිරිමි ලමයි වැඩිපුර ආස්සරය කරන නිසා නැට්ටිච්චියක් කියලා...

හුගක් අය දේවල් මූණට කියලා නෑ තමයි, ඒත් දේවල් දැනෙන්න වැඩ කරනවා. අනික සමහරු තැන තැන කියනවා.. ඒක ගොඩාක් හිත රිදෙන දෙයක්. ඒක මට දැනෙන නිසාම මම පරිස්සම් වෙනවා කෙනෙක් ගැන දැකපු ගමන් තීරණයක් නොගෙන ඉන්න..ඒත් එහෙම මම මුකුත් නොකිව්වත් අය මං ගැන වැරදි කියනවා කිව්වම රිදෙන හිත නම් ආපහු කෙනෙක් විශ්වාස කරන්නෙ පරිස්සමින්...

ප්රශ්නේ තියෙන්නෙ මට මේ දේවල් ඉක්මනට අමතක වෙනවා. මිනිස්සු මට කරේ මොනවද, එයාලගෙන් පරිස්සම් වෙන්න ඕනි කොහොමද කියන එක මට ඉක්මනින්ම අමතක වෙනවා.. අන්න එතනදි මම තවත් අමරුවේ වැටෙනවා..

මට මිනිස්සු ආස්සරය කරන එකෙන් මිදෙන්න අමාරුයි..ඉතින් ආපහු ආපහු එකම වලේ වැටෙනවා.

මිනිස්සු මගේ එක එක දේවල් වලට කැමැත්තෙන් මට ලං වෙනවා. නෑදෑයෝ යාළුවෝ මේ හැම කෙනෙක්ම මගෙන් මොනවාම හරි බලාපොරොත්තු වෙනවා.. දේ හරි ආකාරව ලබාදෙන්න බැරිවුනාම එයාල මෙච්චර කාලයක් හිතේ මං ගැන තියන් හිටපු දේවල් එලියට දානවා. සමහරු හරි සරල විදිහටත් සමහරු හරි සංකීර්ණ විදිහටත්…

මම කල්පනා කරේ එහෙම දේවල් එයාලා කරන එකෙන් මට වෙන බලපෑම එයාලට දැනෙන්නෙම නෑ නේද කියලා. සමහර විට දැනුනත් රිද්දන්න තියන උවමනාව නිසා බලපෑම අමතක කරනවා ඇති. ඒක තමයි මිනිස්සුන්ගේ තියන ආත්මාර්ථකාමීත්වය.

මනුස්සයෙක්ගේ ඇත්ත ඇති සැටියෙන් තේරුම් නොගෙන මනුස්සයව මනින්න යන එකෙන් අපි කරන්න ලොකු වැරැද්දක්. ඒක තේරෙන්න විත්තිකාර පාර්ශවය වෙලාම බලන්න වෙනවා. මමත් ජීවිතේ දෙතුන් වතාවක් විත්ති කූඩුවට නැගපු කෙනෙක්.. හැබැයි පැමිනිලි පාර්ශවයෙන් ලැබෙන සේරම චෝදනා වලට උත්තර නොබැන්දම වැරදිකාරයා  උන කෙනෙක්.. මොකද පැමිණිලි පාර්ශවය ඉක්මන් වෙන නිසා ඉන්න සේරම නඩුකාරයන් පැත්ත අරගෙන..

විත්ති කූඩුවේ හිටගෙන හිටපු මම නිකම්ම කූඩුවට දාලා..

මේ බ්ලොග් කියවන්නෙ, ලියන්නෙත් වැඩිපුර පිරිමි. ඔයාලගේ ජීවිතේත් ගැහැනු ගොඩාක් ජීවත් වෙනවා. සමහරු ගොඩාක් කිට්ටුවෙන් සමහරු සාමානය ආශ්රයෙන්.

කිසිම කෙනෙක් ගැන මතුපිටින් බලල චරිතය ගැන තීරණයක් ගන්න එපා. සමහර ඔයාලගේ තීරණ නිසා ගැහැනු ජීවිතයක් නිකරුනේ නාස්ති වෙන්න පුළුවන්.. මම කියන්නේ නෑ පිරිමි අයට අනිත් අය හිතන දෙයින් බලපෑමක් වෙන්නෙ නෑ කියලා. ඒත් සමාජයේ නිගමන වලින් පිරිමින්ට වඩා ගැහැනුන්ට වෙන බලපෑම බොහොම වැඩියි..

එක වතාවකට හරි ඔයාලා නැට්ටිච්චියෙක්, කෑල්ලක්, බඩුවක් කියලා හංවඩු ගහන කෙල්ලෙකුට, ගෑනියෙකුට ආපහු ජීවිත කාලෙම හොද ගෑණියක්, අම්මෙක් වෙන්න බැරි වෙයි.. දැනෙන පීඩනය ඔයාලගේ ජීවිත එලිය කරන්න මහන්සි වෙන ගැහැනියම විනාස කරන්න බලපානවා.. බලපෑම එතනින් නවතින්නෙ නැහැ.. ඒක ඔයාලගේ ජීවිතේටත් බලපානවා...සමහර විට ඔයාලා බලපෑම එල්ල කලේ ලඟ අහල පහල නැති පිට ගැහැනියකට වෙන්න පුළුවන්.. ඒත් ඒකත් ගෙවාගන්න බැරි පාපකර්මයක් ජීවිතයට එකතු කරගත්තා හා සමයි...

එක පාරට මේ දේවල් ලිව්වේ මම ඊයේ පෙරේදා හිත රිද්ද ගත්ත නිසා නෙමෙයි.. ඒත් කාලයකට ඉස්සර එහෙම පීඩා විදපු නිසා.. ඒත් මගේ හිත ආපහු නැගිටින්න හයියට තිබුනා.. ඒත් එහෙම නැති වුනා නම්????

එහෙනම් කියන්න තියෙන්නෙ මම මැරුන තැන්වල දැන් ගසුත් පැලවෙලා කියලා තමයි...